Στέργιος Κωνσταντζίκης (ηθοποιός)
Παίζει τρεις ρόλους στην παράσταση του έργου του Σάκη Σερέφα, «Ζήτω, η Αμφίβολη Ζωή!» που αποτελείται από 12 σύντομα σκετς, 12 πορτραίτα σημερινών Ελλήνων, 12 «ακτινογραφίες» της σύγχρονης ζωής, σε σκηνοθεσία Αχιλλέα Ψαλτόπουλου. Ο Στέργιος Κωνσταντζίκης μίλησε στον Σπύρο Αμοιρόπουλο.
Πες μου λίγα λόγια για την μέχρι τώρα πορεία σου ως ηθοποιός. Έχει πλάκα… Μέχρι το 1997 έπαιζα ποδόσφαιρο. Ερασιτεχνικά, με φίλους. Οπότε και έπαθα έναν τραυματισμό και σταμάτησα. Ήταν κάτι σαν έξοδος για εμάς αυτό, περνούσαμε ένα Σάββατο, ας πούμε. Ήθελα κάπου να πηγαίνω ως μάθηση και χόμπι,διάβασα κάπου για το εργαστήριο Παράθλαση, οπότε, τους πήρα τηλέφωνο. Γέλασαν, επειδή τους είπα πως ήμουν μεγάλος, ενώ ήταν εργαστήριο για ενήλικες. Τότε, νόμιζα πως μόνο νέος γινόσουν ηθοποιός, πήγαινες στην δραματική σχολή δηλαδή, κι εγώ ήμουν 36 χρονών. Άρχισα μαθήματα υποκριτικής στην Παράθλαση και είχα μια καθηγήτρια, την Τίνα Στεφανοπούλου, η οποία λειτούργησε έναν δικό της θεατρικό χώρο, την Νέμεση, όπου και έπαιξα επί σειρά ετών από βραδιές ελεύθερου αυτοσχεδιασμού, μέχρι… Σαίξπηρ!… ή σεξ δηλαδή, που τώρα που το θυμάμαι είχε μεγάλη επιτυχία. Από τότε και μετά, παίζω σε διάφορες παραστάσεις στον «ελεύθερο» χώρο της πόλης, όπου και όποτε μου το ζητήσουν. Έχω παίξει σε 16 παραστάσεις μέχρι στιγμής.
Σε ποια φάση κατάλαβες ο ίδιος πως είχες κάποια κλίση σε αυτό; Μου άρεσε από την αρχή. Κάποιοι φεύγουν, μετά από λίγο ή και πιο πολύ καιρό, από τέτοια εργαστήρια, σε μένα μου κόλλησε από την αρχή, το ήθελα και άρχισα να γίνομαι καλός. Το κατάλαβα πως μου πήγαινε σαν χαρακτήρας.
Αυτό το έργο που παίζεις τώρα; Περί τίνος πρόκειται; Κοίτα, πρόκειται για δώδεκα ιστορίες γραμμένες από τον Σάκη Σερέφα. Κατ’ εμέ εξαιρετικές. Είναι δώδεκα ήρωες, καθημερινοί τύποι, οι οποίοι βιώνουν κάποια στιγμή στην ζωή τους κάτι αναπάντεχο, κάτι τους συμβαίνει. Οι περισσότεροι είναι μοναχικοί τύποι, και συμπαθείς. Αυτό που τους συμβαίνει τους κάνει να αναθεωρήσουν πράγματα δικά τους, να δούνε με άλλο μάτι την ζωή. Λέγεται: «Ζήτω η αμφίβολη ζωή».
Πόσοι ηθοποιοί παίζουν; Συνολικά επτά ηθοποιοί για δώδεκα ρόλους, ας πούμε εγώ παίζω τρεις χαρακτήρες, υπάρχει εναλλαγή στους ρόλους.
Τι σου κέντρισε το ενδιαφέρον σε αυτό; Όλες οι ιστορίες του έργου έχουν μια σχέση με το φαγητό. Είναι κομβικό σημείο το φαγητό. Ο Σερέφας έχει μια εκτίμηση για τις συνταγές, και γνωρίζει αρκετά, οπότε, σε όλα τα σκετς προτείνεται και μια ιδιαίτερη συνταγή.
Ελληνική ή γκουρμέ, ας πούμε… Θα έλεγα προς το γκουρμέ. Αναφέρονται ταλιατέλες με γιαούρτι και κρεμμύδι, ας πούμε, θα μπορούσες να το πεις ιταλικό. Υπάρχει όμως και ο παραδοσιακός γύρος, το παϊδάκι το αρνίσιο…
Εκεί μπαίνεις εσύ. Ναι, ως σουβλατζής και σεφ… στον ρόλο… άλλωστε και στην πραγματικότητα έχω ένα εστιατόριο, από τα πιο παλιά στην πόλη, την Καμμένη Γωνιά, και έχω προσωπική εμπειρία. Σε ένα προηγούμενο έργο του Ψαλτόπουλου είχα κάνει τον βασιλικό αρχιμάγειρα, ήταν μια κωμική εκδοχή του Άμλετ βέβαια. Παίζω συχνά ρόλους μαγείρων φαίνεται, έχω παίξει τρεις ως τώρα.
Ναι, θυμάμαι. Ποιος ήταν ο τίτλος; «Ο Μάγειρας, ο Άμλετ, η Οφηλία, και τα φαντάσματα». Ισπανόφωνου συγγραφέα.
Πώς ήταν εκείνη η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη; Ο Αχιλλέας Ψαλτόπουλος είναι ένας σκηνοθέτης που γνωρίζει τι θέλει, και από τα έργα, και από τους ηθοποιούς του. Είναι ιδιαίτερα ενημερωμένος και μορφωμένος σε θέματα του επαγγέλματός του. Είναι μάλλον αυτός που γνωρίζει ενδελεχώς το αγγλοσαξονικό θέατρο, αλλά και τον κινηματογράφο, περισσότερο από ό,τι κάποιος άλλος στην πόλη. Τένεσσι Ουίλιαμς, Έντουαρντ Άλμπυ, Χάρολντ Πίντερ… και τόσους άλλους. Κάνει πραγματική διδασκαλία ηθοποιών και ανεβάζει έργα σημαντικά.
Το τωρινό έργο; Τι ανταπόκριση έχετε; Γενικά η ανταπόκριση είναι καλή. Παίζουμε στο Φαργκάνη από Τετάρτη ως Κυριακή, και υπάρχει χώρος ευτυχώς. Ο Αχιλλέας πήρε 18 κείμενα από τον Σερέφα και επέλεξε τα 12 τελικά, και με μια προχωρημένη σκηνοθεσία και αρκετή δουλειά, από το καλοκαίρι ακόμα, έφτασα στο σημείο να το θεωρώ ευτυχή συγκυρία.
Θα έλεγες πως πρόκειται για κωμωδία; Εκτός που την κωμική πλευρά, υπάρχει και μια βαθιά ανθρώπινη πλευρά και ματιά πάνω στην ζωή σε αυτό το έργο. Υπάρχει κείμενο μέσα στο έργο που έγραψε ο Σερέφας πάνω σε μια αληθινή ιστορία από την ζωή του Ψαλτόπουλου. Υπάρχει μια αλήθεια. Το έργο έχει και μια συγκινητική πλευρά για τον θεατή.
Πώς βλέπεις τα θεατρικά πράγματα στην πόλη; Υπάρχουν ομάδες και μάλιστα έχουν προχωρήσει σε δικό τους στυλ και ύφος η καθεμιά. Όλες οι ομάδες έχουν ένα άξονα, και έναν τρόπο, η Νέμεση, ας πούμε, ασχολήθηκε με το θέατρο μέσα στο θέατρο, και είχε μια τεχνοτροπία στο ανέβασμα των έργων. Γίνονται παραστάσεις, μα, η ιδιότητα του ηθοποιού, συνήθως δεν πληρώνεται και είναι μια ιδιότητα φτωχή, αν δεν έχεις έσοδα από άλλο επάγγελμα. Από την άλλη, υπάρχουν και παραστάσεις από Αθήνα, κάποιες καλές, κάποιες πιο εμπορικές. Γενικά το πράγμα κινείται θετικά.
Ποιος ρόλος νομίζεις πως θα σου πήγαινε ή που σε συγκινεί περισσότερο για να ερμηνεύσεις; Είναι ο ρόλος του Κρέοντα στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Με συγκινεί αφάνταστα το σημείο της μεταστροφής του Κρέοντα, από την απόλυτη δική του απόφαση, το σημείο που σπάει από τον χαμό τού γιου του… ειδικά αυτού. Είναι ένα σημείο σε αυτόν το ρόλο που θα ήθελα κάποια στιγμή να αποδώσω.
Τι παίρνεις από το θέατρο; Παίρνω μια ενέργεια θετική, που με ακολουθεί και στην υπόλοιπη ζωή μου. Είναι ένα επάγγελμα ή μια ιδιότητα που σίγουρα σου δίνει χαρά και συγκίνηση. Είναι μια έκφραση του πνεύματος και του σώματος. Ναι, αυτό είναι αλήθεια, γίνεσαι πιο σχετικός σε πράγματα όταν ασχολείσαι με την υποκριτική.
