Σ’ αυτήν την πόλη συγκεκριμένα… (του Σπύρου Αμοιρόπουλου)
… μπορείς να πας μια βραδιά στην πρεμιέρα της παράστασης ενός από τα πιο ιστορικά έργα την Αμερικανικής δραματουργίας με τον τίτλο «Our Town» του Θόρντον Ουάιλντερ, και στο τέλος της παράστασης να συναντήσεις τυχαία την ηθοποιό που ερμήνευσε με τον καλύτερο τρόπο που έχεις δει εσύ τον χαρακτήρα της Στέλλα στο «Streetcar Named Desire»
που είδες πριν από πέντε χρόνια στο ίδιο θέατρο, οπότε συγκινημένος να την πλησιάσεις και να της πεις πως ακούς ακόμα την χροιά της φωνής της να αντηχεί στα αυτιά σου, αυτή την φωνή που κατ’ εσέ είναι η ίδια η Στέλλα ή μια πετυχημένη εκδοχή της, και πως αυτή η χροιά ακούγεται ως κάτι ακαθόριστα οικείο για σένα από τα εφηβικά σου χρόνια ακόμα, και η ηθοποιός να συγκινηθεί κι αυτή λέγοντας σου πως χαίρεται που της θύμισες μια ωραία στιγμή περασμένη, και να χαρεί τόσο ώστε να σε καλέσει και στην νέα της παράσταση που παίζει τώρα… αυτή η αγαπημένη εύθραυστη Στέλλα, με την φωνή αυτή που την χαρακτηρίζει, το πώς νιώθει και το πώς φέρεται, κάτι σταθερό και ευαίσθητο μαζί.
… μπορείς να πας μια άλλη βραδιά σε μια έκθεση γλυπτικής ενός διάσημου γλύπτη παγκοσμίως, του βούλγαρου Camen Tanev, και αφού δεις αυτά τα εξαίρετα γλυπτά, να σταθείς σε ένα έργο συγκεκριμένα με το τίτλο «Links», μια πολύπλοκη κατασκευή τύπου ασύμμετρου λαβύρινθου, όπου και να μείνεις να κοιτάς με ενδιαφέρον, διότι σου θύμισε κάτι από τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τις ανθρώπινες σχέσεις και τον τρόπο που συνδέονται οι άνθρωποι και οι ιδέες, μα και τον τρόπο που κινείται η σκέψη στον λαβύρινθο των επιλογών, οπότε να πιάσεις συζήτηση με τον σπουδαίο καλλιτέχνη για την ζωή του στην Ελλάδα και για τον τρόπο που δουλεύει και για το τι τον απασχολεί, οπότε να νιώσεις μια ταύτιση με τον τρόπο σκέψης του, ένα «Link» δηλαδή, πράγμα που κατά κάποιο τρόπο να σου δώσει ελπίδα, διότι κάπου συνδέεσαι κι εσύ ο ποταπός με το μυαλό και την δημιουργία ενός διεθνούς καλλιτέχνη.
… μπορείς να πας στην εμφάνιση ενός μουσικού από την Κύπρο σε ένα από τα πιο ιστορικά μπαρ της πόλης, όπου και αναπάντεχα να ακούσεις αυτούσιους ήχους ψυχεδελικούς από την δεκαετία του ’60 και του ’70 από έναν τύπο με μια κιθάρα νέας τεχνολογίας, με πουκάμισο με μεγάλους γιακάδες, μακρύ μαλλί, στρογγυλά γυαλιά και άλλα τέτοια sixties, όπου και ακούγοντας αυτούς τους γνωστούς ήχους και παρατηρώντας τον τρόπο που ο μουσικός επικοινωνεί με το κοινό του, να σου δημιουργηθεί μια απορία, αρκετά σοβαρή κατ’ εσέ, άσχετη με το γεγονός ότι ο κιθαρίστας ήταν πολύ καλός και ζωντανός, του στυλ: γιατί ένας συνθέτης/μουσικός το 2014 από την Κύπρο, θέλει να μιμηθεί και να γίνει ο ίδιος ένας ψυχεδελικός αγγλοσάξονας κιθαρίστας της δεκαετίας του εξήντα, και όχι να γίνει ο εαυτός του όπως είναι τώρα τα πράγματα, σε αυτήν την χρονική και κοινωνική στιγμή που ζούμε, και να συνθέσει τραγούδια από το τώρα ως ορίτζιναλ προσωπική του δημιουργία και το κοινό να το αποδέχεται αυτό; Και μετά από αρκετή σκέψη, και πέραν της παρακμής που ζούμε, να σου έρθει μια αμερικανική φράση στο μυαλό, ως περιγραφή/συμπέρασμα της κατάστασης αυτής, αφού και οι στίχοι των τραγουδιών που παίζονταν ήταν στα αγγλικά: «Just because you are a character, doesn’t mean that you have a character».
Σε αυτήν την συγκεκριμένη πόλη, μα ίσως και σε κάποια άλλη που έχεις πάει ή και όχι, υπάρχει και περικλείεται ο κόσμος όλος με τρόπο θαυμαστό, είτε τον βλέπεις καθαρά είτε όχι και τόσο, ο κόσμος είναι ζωντανός για να τον επιλέξεις εσύ και να τον γευτείς, για να τον ζωντανέψεις και για να είσαι ζωντανός κι εσύ μαζί του, να τον τροφοδοτείς και να σου το ανταποδίδει, είτε τον απορρίπτεις είτε όχι, είτε σου φαίνεται εχθρικός ή όχι και τόσο ξεκάθαρος, σε αυτή την πόλη που είτε νιώθεις πως ανήκεις είτε όχι… ή όπου και αν ανήκεις τελικά, αν νιώθεις πως ανήκεις κάπου, πράγμα θεμιτό, μα όχι εκ των προτέρων δεδομένο ή υπαρκτό.
Σπύρος Αμοιρόπουλος Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.