Μπορεί να είσαι τριαντάρης επίδοξος φωτογράφος με σούπερ ντούπερ κάμερα, και να τραβάς ρεπορτάζ στους δρόμους της πόλης,

Run with me: Μπορείς να είσαι νέος 22 χρονών, με σπουδές νοσηλευτικής στο ΤΕΙ Σίνδου, και να δουλεύεις κάθε μέρα, πρωί απόγευμα, πάνω κάτω στην πόλη, στην διανομή διαφημιστικών φυλλαδίων στα σπίτια και τα μαγαζιά, με τρία ευρώ την ώρα μεροκάματο, οπότε, ένα πρωί να σε πιάσει ένας μυστήριος ηλικιωμένος και να αρχίσει να σε βρίζει, διότι η διανομή αυτή απαγορεύεται στο εσωτερικό της πολυκατοικία που μένει, όπως έγραφε άλλωστε και μια πινακίδα στην είσοδό της, την οποία εσύ αγνόησες όπως σου είχαν πει να κάνεις από την δουλειά, και να σου πει να μην ξαναπατήσεις το πόδι σου εκεί, επειδή είσαι ενοχλητικός και πως την επόμενη φορά, θα καλέσει την αστυνομία.

Η Μυρτώ

Μπορεί να πας ένα πρωί στην δουλειά σου και να βρεις την συνάδελφό σου με ένα κατακόκκινο κραγιόν στο χέρι και ένα καθρεφτάκι και να βάφεται με προσήλωση, οπότε να της πεις όλο θαυμασμό πως είναι κούκλα και το κραγιόν της είναι καταπληκτικό, κι εκείνη να σου απαντήσει πως αν θέλεις σου το δανείζει, οπότε, να σκάσεις ένα αμήχανο χαμόγελο και να συνεχίσεις την δουλειά σου μπροστά στην οθόνη σου χωρίς να πεις άλλη κουβέντα, σκεφτόμενος πως έχει δίκιο.

(-) Που ενώ η καλύτερη θεατρική παράσταση-μονόλογος της 20ετίας «Μορφές από το έργο του Βιζυηνού» με την Άννα Κοκκίνου και σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη επιστρέφει, ένα σωρό μονόλογοι (λόγω low budget), χωρίς καν προφορικότητα λόγου και απεύθυνση, επιμένουν…

Μπορεί να είσαι τριάντα πέντε χρονών και να είσαι στο κέντρο της πόλης μόνος σου ως συνήθως κατά τα μεσάνυχτα, γυρνώντας από μια κινηματογραφική προβολή στο λιμάνι, οπότε, να συναντήσεις στον δρόμο μια παλιά σου συμφοιτήτρια από την Φιλοσοφική του Αριστοτελείου, και να σου προτείνει, μετά από τον μικρό διάλογο με τις χαιρετούρες, τα νέα σας και τα τοιαύτα, να πάτε για μια μπύρα,

Μπορεί να είσαι 25 χρονών και να δουλεύεις σε τηλεφωνική εταιρία, όπου και να γνωρίσεις μια γλυκύτατη συνομήλική σου που ήρθε στο κατάστημα που δουλεύεις για κάποιο θέμα του κινητού της, με τη διαφορά πως εσένα σου άρεσε υπερβολικά, και να την καλέσεις μέσα σε ένα high συνομιλίας μαζί της στις προβολές του φεστιβάλ των ταρατσών της πόλης

Είναι ο χρόνος που πέρασε… Και είναι ο χρόνος που βιώνουμε τώρα.. που την αμέσως επόμενη στιγμή.. μας εγκαταλείπει… Και είναι κι ο χρόνος θά ‘ρθει.. ο χρόνος που ονειρεύομαστε.. που φανταζόμαστε.. που υποσχόμαστε… Είναι ο χρόνος! Ο παρελθοντικός χρόνος.. ο παροντικός χρόνος.. ο μελλοντικός χρόνος. (Γειααα…)

Οι λέξεις δεν σημαίνουν πολλά πράγματα πια, αφότου υπάρχουν τόσες εικόνες. Όλων των ειδών οι εικόνες σε πληθωρισμό. Τόσες καταγεγραμμένες εικόνες… Στατικές και κινούμενες εικόνες. Μοναχικές εικόνες και εικόνες σε αλληλουχία, που αφηγούνται μια ιστορία. Ας πούμε, ένα τρίπτυχο εικόνων, σαν χάικου.

Λέω: Όποιος δεν βίωσε μια απώλεια, μια οδυνηρή απώλεια… αγαπημένου ανθρώπου… δεν ξέρει -ακόμα- τι είναι ζωή… όχι δεν ξέρει… Όποιος δεν έχασε πρόωρα έναν καλό φίλο… έναν αδελφό… μια αδελφή ψυχή… έναν γονιό… ή και τον άλλον γονιό… κι ακόμα χειρότερα ένα παιδί… δεν ξέρει.. ποιος είναι… ούτε τι είναι ζωή…

Τα πράγματα, νομίζω, ότι στράβωσαν από τότε που ο οίκος του καθενός έγινε όλος ο κόσμος του. Aντί για μια φωλιά στην οποία επιστρέφουν, καθώς πετούν εδώ κι εκεί τα πουλιά, φροντίζοντας τα αυγά τους και μετά τα νεογνά τους, ώσπου να μπορέσουν να πετάξουν κι αυτά σαν πουλιά.. έγινε το κλουβί τους. Aνοιχτό μεν αλλά κλουβί.

Πρέπει, λέει… Να ξυπνάμε νωρίς το πρωί, μόλις ανατείλει ο ήλιος. Διότι είμαστε, λέει, παιδιά του ήλιου. Και μάλιστα, να ξυπνάμε χωρίς ξυπνητήρι, ρυθμίζοντας απλώς, μόνο το βιολογικό μας ρολόι. Και να πίνουμε, λέει, μόλις ξυπνήσουμε, ένα ποτήρι χλιαρό νερό, για να σβήσουμε την ανυδρία του ύπνου. Και να κοιμόμαστε επίσης νωρίς, μόλις νυχτώσει. Διότι δεν είμαστε, λέει, νυχτόβια ζώα.

Ουφφφ! Βαρυγκομώ! Πάλι! Βαραίνω.. βάρυνα.. βαριέμαι…  Πάλι… Χύνομαι σαν ασπονδυλό στην πολυθρόνα γραφείου μου με τα πόδια ανοιχτά, μπροστά στην οθόνη μου και διαβάζω κείμενα, καινούρια, παλιά. Αν και δεν περιμένω τίποτα πια απ’αυτά.. ούτε από τα σωστά λόγια ούτε από τα λάθος λόγια. (Αναρωτιέμαι τελευταία: σε τι χρησιμεύουν τα εξωτερικά χείλη στον άνθρωπο, πέρα από τα φιλιά;)